Vandaag schrijf ik een stukje over de persoon achter “Erik de Hacker”, een bijnaam die ik eens heb gekregen.
Een stukje over het vinden en creëren van kansen en omgaan met uitdagingen, ongeacht hoe je omstandigheden ook zijn. Hoewel ik nooit zal pretenderen dat alles maakbaar is (want dat is het niet) vertel ik graag over een aantal voorbeelden waar ik trots op ben, zodat jij er misschien ook inspiratie voor jezelf uit kan halen.
Hoe het begon
Ik kwam in december 1984 ter wereld, drie maanden te vroeg en maar nét levensvatbaar. Ik heb (zeker voor die tijd) de best beschikbare zorg gekregen maar desondanks ben ik geboren met cerebrale parese, wat je aan de buitenkant kan waarnemen door en wat moelijker loopje en een afwijkende oogstand. Daarnaast is mijn informatieverwerking “voorzien van andere bedrading.”
Zoals alle andere kinderen ging ik naar een reguliere basisschool, maar helaas paste dat helemaal niet bij wat ik toen nodig had. De klassen te groot, het tempo te hoog en niet geaccepteerd worden door de groep. Daarom mocht ik al vrij snel overstappen naar het speciaal basisonderwijs. Dat bleek een gouden greep: kleine klassen, leren in het eigen tempo en al op jonge leeftijd leren dat iedereen wel iets heeft. Deze school werd opgevolgd door een VSO-school, waar ik na een paar jaar mijn passie voor ICT verder kon gaan ontwikkelen en waar ik klaargestoomd werd voor een zo zelfstandig mogelijk leven.
Mijn eigen kompas ontwikkelen
Al snel kreeg ik door dat veel jongeren zouden gaan uitstromen in wat toentertijd een sociale werkplaats werd genoemd. Ik weet zeker dat voor een bepaalde groep mensen dat heel fijn werk is, maar dat zag ik mezelf absoluut niet doen. Ik voelde diep van binnen dat er meer in zat. Bovendien wilde ik de ICT in! Computers bouwen en repareren, netwerken aanleggen en misschien zelfs wel een beetje programmeren. Ik had mezelf als kind op een oude IBM computer met een MS-DOS boek geleerd hoe je een computer instructies kon laten uitvoeren.
Helaas voor mij deelde niet iedereen dat toekomstbeeld. Het zou te moeilijk zijn, onrealistisch en daarmee niet haalbaar. “Nou, dat zullen we nog wel eens zien!” dacht ik toen. Terugkijkend op die periode heb ik op dat moment heb ik een hele belangrijke les geleerd.
Zeg niet: ik kan niet, maar stel de vraag: hoe kan ik?
Wat ik toen niet wist maar nu wel, is dat er met het stellen van die vraag iets bijzonders gebeurd in je brein. Het stellen van deze vraag (en andere goede vragen) zet je bewustzijn namelijk open om creatief na te denken en oplossingen te zoeken. Het tegenovergestelde is namelijk ook waar: als je voortdurend zegt, ik kan dit niet, ik kan dat niet, het is toch niet mogelijk, wie als dubbeltje geboren wordt zal nooit een kwartje worden etc. dan ga je dat (vaak onbewust) aan jezelf bevestigen. Wat ik vooral over het voetlicht wil brengen is dat het de moeite loont om kansen te zoeken, te creëren en met beide handen aan te pakken. Vaak zal je zien dat je succes hebt. Het is hierbij wel belangrijk om het écht te willen en erin geloven dat je het kan. Je moet het niet alleen te zeggen maar ook echt zo te voelen.
Daarbij is het altijd goed om tips en adviezen van anderen aan te horen en ter harte te nemen. Neem echter niet zomaar alles aan, waar is het advies op gebaseerd? Is iemand daadwerkelijk deskundig op het terrein waar jij advies over zoekt? Daar mag je kritisch op zijn. Wees dankbaar voor goede adviezen en ben niet bang om goedbedoelde maar onbruikbare adviezen naast je neer te leggen. Nogmaals, ik wil niet zover gaan dat álles maakbaar is. Wat er niet in zit kun je er niet uithalen, maar soms is het een kwestie van wat langer zoeken of verschillende opties proberen voordat je weet wat er wel uit te halen valt. En blijkt iets toch niet te kunnen, dan geeft het energie om te zoeken naar wat wel bij je past.
Van VSO naar HBO
Op deze manier ben ik na mijn VSO tijd via verschillende (om)wegen in de ICT beland, doordat werkgevers mij de kans gaven om mezelf te ontplooien in datgene waar ik goed in ben. De wil om het vak te leren was daarbij belangrijker dan het wel of niet hebben van een diploma. Gelukkig heb ik ook een vak waarbij dat kan, want dit is niet voor elk beroep mogelijk.
Door het opdoen van praktijkervaring en de juiste werkomstandigheden kwam ik in de gelegenheid om verschillende aanvullende cursussen te doen. Een volledige HBO opleiding is het nooit geworden, maar ik heb wel een paar HBO cursussen gedaan, precies in die niches waar ik sterk in ben.
En toen werd ik piloot
Nog zo’n voorbeeld uit de praktijk was het behalen van mijn rijbewijs in 2007. Ik wilde dat heel graag maar menigeen hadden er zo hun bedenkingen bij. Vele goedbedoelde adviezen en bezorgdheden verder ging er bij mij een knop om: nu is het genoeg met alle goedbedoelde adviezen en zogenaamde deskundigen! Ik wil mijn rijbewijs gaan halen en ik ga stap voor stap bekijken hoe ik daar moet komen. Laat de rijschool en de medische afdeling van het CBR maar bepalen of ik bekwaam ben om te rijden, zij hebben immers wél de ervaring en kennis om hierover een deskundig oordeel te geven. Met een aangepast lesprogramma, in een aangepaste auto heb ik in 2008 mijn rijbewijs gehaald na slechts 1 examen.
Ditzelfde heb ik opnieuw gedaan in 2018: ik wilde graag mijn vliegbrevet gaan behalen. Gewoon omdat ik vliegen en kleine lichte (sport)vliegtuigen super gaaf vind. Een hele opgave want het is niet iets wat je er even bij doet. Bovendien is het vrij kostbaar, en heb ik mijn medische obstakels maar ook hier heb ik hetzelfde stappenplan gebruikt. Voor mij werkt het nog steeds:
- Deel een groot plan op in kleinere, overzichtelijke stappen.
- Win advies en ondersteuning in bij mensen die kennis van zaken hebben.
- Ga er stap voor stap doorheen en vraag jezelf telkens af als het even tegenzit: hoe kan ik?
- Belangrijk: handel daadwerkelijk naar je verworven ideeën.
Eind 2020 heb ik mijn eerste solovlucht gemaakt en in april 2021 mijn eerste solo navigatievlucht. In november 2022 heb ik mijn PPL examen gedaan en in december ‘kreeg’ ik mijn mooiste kerstcadeau aller tijden: mijn vliegbrevet in de brievenbus.
Inspiratie voor mensen om mij heen
Ik laat het echter niet alleen bij deze voorbeelden die betrekking hebben op mijzelf. Ik werk als ethisch hacker. Bij mijn oude werkgever begeleidde ik jonge hackers met het ontwikkelen van hun vaardigheden, en het ontplooien van datgene waar ze écht goed in zijn. Al deze jongeren hebben een vorm van autisme en/of ADHD. Ook in de begeleiding naar hen toe hanteerde ik precies dezelfde principes: wat wil jijzelf met jouw toekomst? wat heb je daarvoor nodig? hoe kan ik je daarbij helpen? Het stimuleren tot het zelf vinden van antwoorden en oplossingen is het meest waardevol en dat kan echt iedereen. Sommige gaan in grote sprongen, andere in muizenstapjes maar vroeg of laat komen ze er bijna allemaal.
Hoe kan ik? Is wat mij betreft de aller belangrijkste vraag!